“Ik kom op voor mijn land, ik kom op voor Nederland, want dit land gaat naar de kl*ten.” Dat hoor je de laatste tijd te pas en te onpas roepen door mensen die zich ‘uitspreken’ tegen ‘de vluchteling’ of tegen hun gekleurde landgenoot. Mensen die zich zonder erbij na te denken achter wereldvreemde politici en wazige organisaties scharen.
En ik? Ik kom niet op voor mijn land. Nee, ik kom niet op voor Nederland. Ik kom niet op voor landsgrenzen die ooit ook maar zijn neergekalkt door een groepje holbewoners met een krijtje in de hand. “Zo dit is mijn land en jij mag niet op mijn land komen, begrepen?”
Ik kom op voor mijn wereld. Ik ben in de eerste plaats bewoner van de planeet aarde. Het gaat niet goed met de planeet aarde. Sinds ik hier op aarde ben gedropt, heb ik mijn wereld zien veranderen en ze wordt er niet veel mooier op (of dat mijn aanwezigheid is aan te rekenen, laat ik voor het gemak maar even in het midden..). De longen van de aarde zijn aangetast, de diversiteit aan levensvormen op aarde wordt bedreigd door allerlei ziektes, het water op deze planeet is vervuild geraakt en men staat elkaar naar het leven omdat men elkaar het zonlicht in de ogen niet gunt.
De veroorzaker van alle ellende is er maar één: de homo sapiens. Jawel, de holbewoner is terug. Mét zijn krijtje. En dat moet dan voor een ‘intelligente levensvorm’ doorgaan. Het is de grap van de eeuw. De mens is erin geslaagd om zichzelf en zijn natuurlijke habitat in pakweg een paar honderd jaar tijd onherstelbaar te beschadigen. Men vergeet daarbij dat wij niet zonder onze goeie ouwe moeder aarde kunnen, zolang we nog geen andere planeet hebben gevonden om te verpesten.
Wij ZIJN onze wereld. De mens bestaat voor 70% uit water en is afhankelijk van zuurstof. En liefde. En aan dat laatste is een chronisch gebrek bij de moderne holbewoner. Liefde heeft plaats moeten maken voor jaloezie en egoïsme, wat haat tot gevolg heeft. En racisme. Het zich superieur voelen ten opzichte van een ander mens.
Wij ZIJN onze wereld. De mens bestaat voor 70% uit water en is afhankelijk van zuurstof. En liefde. En aan dat laatste is een chronisch gebrek bij de moderne holbewoner. Liefde heeft plaats moeten maken voor jaloezie en egoïsme, wat haat tot gevolg heeft. En racisme. Het zich superieur voelen ten opzichte van een ander mens.
Ik kom op voor mijn wereld. Thé Lau schreef het al: iedereen is van de wereld en de wereld is van iedereen. Op dit moment is iedereen gewoon hartstikke ‘van de wereld’, als ik zo om me heen kijk. En van God los. Wat doet men zijn mede-zoogdier toch aan? Er is bij veel soortgenoten niet alleen een totaal gebrek aan empathisch vermogen, maar ook een moedwillig onvermogen om een en ander in een ander, ruimer perspectief te (willen) zien. Is het nu zó moeilijk om in die korte tijd dat we op deze mooie planeet mogen rondhuppelen, gewoon lief te zijn voor elkaar en elkaar te respecteren en te helpen? Wat een tijdverspilling.
© Anneke van de Casteele
